زبان سمنانی زبانی دارای حالت است و کلمات در نقش‌های دستوری، حالت مرتبط با آن نقش را می‌گیرند. این قانون بر ضمایر نیز اعمال می‌شود. جداول زیر ضمایر شخصی، اشاره و انعکاسی سمنانی را در نقش‌های متفاوت نشان می‌‌دهد:

* “ژو” مذکر و “ژین” مونث است

** شکلِ “مُن” فقط در حالت به ای در فعل “دادن / هادیُن” استفاده می‌شود:   مُن دِه : به من بده

*** رَ در انتهای حالت متممی “به هیچ وجه” قابل ترجمه به “را”ی فارسی نیست. مگر اینکه “را”ی فارسی را به معنی “برای/به” که در متون فارسی قدیم‌تر استفاده می‌شد بگیریم:

تو را گفتم ->> به تو گفتم

می‌توانید سندِ “ضمایر در زبان سمنانی” را از اینجا دانلود کنید.