واژۀ فارسیِ “نهالی” یا “نهالین” به معنیِ تشک/دوشک و زیرانداز است. نمونه‌هایی از آن را در شعرِ شاعرانِ قدیم‌‌تر ببینید:

نهالی همه خاک دارند و خشت
خُنُک آنکه جز تخمِ نیکی نکِشت
(فردوسی)

اگر شاه باشیم و گر زردهشت
نهالین ز خاک است و بالین ز خشت
(فردوسی)

و سعدی در گلستان:
هر پیسه گمان مبر نهالی است
شاید که پلنگ خفته باشد
(مصراعِ اولِ این بیت، در بعضی نسخه‌ها “هر بیشه گمان مبر که خالی است” آمده که مرحوم علی‌محمدِ پیمانِ یغمایی دربارۀ آن مفصل در کتابِ خودش (برگزیده اشعار، به خط خودش، 1355) نوشته است).

در سمنانی هم تشک را “نَلی nali” می‌گویند، که همان نهالی است. تشکِ کوچک را نیز “نَلیچا” (نلی + چا) می‌گویند.